[ខ្ញុំ❤រឿងកូរ៉េ - Buntith]
និស្ស័យ (Fate)
ដោយប៊ុនទិត្យ
១៥
សម្រាប់អ្នកអានដែលមានអាយុចាប់ពី
១៥ឆ្នាំឡើងទៅប៉ុណ្ណោះ។
រឿងនេះដកស្រង់ចេញពីរឿងដែលបានកើតឡើងពិតប្រាកដ
ប៉ុន្តែផ្នែកមួយចំនួននៅក្នុងរឿងត្រូវបានបន្ថែមបន្ថយ។
បញ្ជាក់៖
អក្ខរាវិរុទ្ធកន្លែងខ្លះអាចនឹងមានខុស។
ភាគ១
ពុករបស់រង្សីចូលចិត្តពិសារបារីខ្លាំងណាស់
រហូតថ្ងៃខ្លះគាត់ពិសារបារីដល់ទៅពីរកញ្ចប់ក្នុងមួយថ្ងៃឯណោះ។
ពេលដែលគាត់ពិសារបារីយូរៗទៅ ស្រាប់តែថ្ងៃមួយគាត់ក៏ក្អួតឈាម
ហើយរង្សីនិងពុកម៉ែរបស់គេក៏ទៅមន្ទីពេទ្យមួយដើម្បីពិនិត្យមើលជំងឺពុករបស់គេ…
-
លោកគ្រូពេទ្យ? ពុកខ្ញុំម៉េចក៏គាត់ក្អួតឈាមអញ្ចឹង?
គាត់មិនមានអីធំដុំទេមែនទេ?
-
លោកអ៊ំ សូមតាំងចិត្តឲ្យស្ងប់ណា…
-
បាទ… លោកគ្រូពេទ្យប្រាប់មកចុះ ខ្ញុំអាចធ្វើចិត្តបាន…
-
អ៊ំមានជំងឺមហារីកថ្លើមហើយ…
-
មហារីកថ្លើម?
-
បាទ… លោកអ៊ំអាចរស់នៅបានមិនដល់មួយឆ្នាំទៀតនោះទេ…
នៅពេលដឹងបែបនេះហើយ
អ្នកទាំងបីក៏ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ ដោយសារតែចង់ឃើញកូនប្រុសតែម្នាក់របស់គាត់រៀបការ
ពុករបស់រង្សីទៅដណ្តឹងកូនរបស់គេមកឲ្យកូនរបស់ខ្លួន។
ចម្ប៉ាជាកូនស្រីម្នាក់នៅក្នុងមនុស្សគ្រួសារមួយនៅស្រុកស្រែ។
នាងទើបតែរៀនចប់ថ្នាក់ទី១២ ហើយកំពុងតែរៀនត្រៀមដើម្បីប្រឡងធ្វើជាគ្រូបង្រៀននៅសាលាបឋមសិក្សា។
នៅព្រឹកមួយនៅពេលដែលនាងកំពុងតែមើលមេរៀននៅមុខផ្ទះ
មានមនុស្សប្រមាណពីរទៅបីនាក់កំពុងតែដើរមក ដោយកាន់ផ្លែឈើមកផង។
ចម្ប៉ាឃើញដូចនេះក៏ដើរទៅក្រោយផ្ទះដើម្បីប្រាប់ម៉ែរបស់នាង…
-
ម៉ែ! នណាគេនោះមកលេងយើងណោះ!
(ចម្ប៉ាប្រាប់របស់នាងដែលកំពុងធ្វើម្ហូប)
-
នណាគេ កូន? (ម៉ែរបស់នាងនិយាយបណ្តើរ
ធ្វើម្ហូបបណ្តើរ)
-
ខ្ញុំអត់ស្គាល់ទេ…
-
អើ! ចាំម៉ែចេញទៅ កូនទៅនិយាយលេងជាមួយគេសិនទៅ…
ម៉ែរបស់នាងប្រាប់ដូចនេះហើយ
ចម្ប៉ាក៏ដើរចេញមកក្រៅវិញ។
នាងនិយាយប្រាប់អ្នកដែលមកផ្ទះនាងនោះឲ្យទៅអង្គុយនៅក្រោយដើមឈើមុខផ្ទះរបស់នាង។
បន្តិចក្រោយមក ម៉ែរបស់ចម្ប៉ាក៏ចេញមក…
-
ជំរាបសួរអ្នក!
(ស្រ្តីចំណាស់ម្នាក់ដែលមកលេងនោះលើកដៃពេលឃើញម៉ែរបស់ចម្ប៉ា)
-
ចាស… ជំរាបសួរ! អ្នកមកមានការអីដែរ?
(ម៉ែរបស់ចម្ប៉ាឃើញមានផ្លែឈើប៉ុន្មានកន្រ្តកក៏សួរ)
-
ចាស… គឺ… មិនលាក់បាំងអីទេ
ខ្ញុំនឹងពុកវាមកនេះគឺចង់ដណ្តឹងកូនអ្នក…
-
ដណ្តឹងខ្ញុំ? (ចម្ប៉ាលាន់ម៉ាត់)
-
ចាស! គឺដណ្តឹងក្មូយហ្នឹងហើយ… អ្នកយល់យ៉ាងណាដែរ?
-
រឿងហ្នឹងគឺ… ចម្ប៉ា! កូនទៅហៅពុកឯងបន្តិចមើល…
-
ចាស ម៉ែ… (ចម្ប៉ាងើបពីកន្លែងអង្គុយនោះទៅហៅពុករបស់នាងដែលកំពុងនៅលើផ្ទះ)
-
ចុះអ្នកមកពីស្រុកណាដែរ? ហេតុអីក៏ស្គាល់កូនរបស់ខ្ញុំ?
-
ចាស… តាមពិតទៅខ្ញុំនៅភូមិជាប់អ្នកដែរទេ
ហើយកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំនេះឃើញកូនរបស់អ្នកហើយក៏ជាប់ចិត្ត
ទើបខ្ញុំនិងពុកវាមកដណ្តឹងកូនអ្នកហ្នឹងណា…
-
អូ… អញ្ចឹងទេអ្ហេ?
-
អ្នកអើយជំរាបសួរ… (ពេលឃើញពុករបស់ចម្ប៉ាដើរមក
អ្នកដែលដណ្តឹងនោះក៏និយាយឡើង)
-
បាទ! ជំរាបសួរ… (ពុកចម្ប៉ានិយាយហើយក៏ឡើងអង្គុយលើគ្រែ)
-
អ្នកយល់យ៉ាងណាដែរ បើខ្ញុំចង់ភ្ជាប់សាច់ភ្ជាប់ឈាមជាមួយអ្នក?
-
បាទ? (ពុករបស់ចម្ប៉ានិយាយដូចជាភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំង)
-
គេមកដណ្តឹងកូនយើង… (ម៉ែចម្ប៉ានិយាយខ្សិបៗប្រាប់ប្តីរបស់គាត់)
-
អ្ហា… បាទ! រឿងហ្នឹងស្រេចតែលើកូនស្រីខ្ញុំទេ
ព្រោះវាជាអ្នករៀបការ មិនមែនខ្ញុំទេ…
-
ចាស… (លឺពុកចម្ប៉ានិយាយអញ្ចឹង អ្នកគ្រប់គ្នាក៏សើច)
-
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនិងម៉ែវាមិនទាន់បានស្គាល់ចរឹកកូនអ្នកច្បាស់ទេ… ដូចជាពិបាកថាបន្តិច…
(ពុកចម្ប៉ាហាក់ដូចជារារែកចិត្ត)
-
ចាស… ខ្ញុំក៏យល់អញ្ចឹងដែរ។ ឥឡូវអញ្ចេះទៅ
អ្នកកំពុងតែធ្វើផ្ទះ មិនអញ្ចឹងអ្ហេ? ឲ្យកូនប្រុសខ្ញុំជួយធ្វើអ្នកឲ្យរួចទៅ? បើសិនជាអ្នកពេញចិត្តឬមិនពេញចិត្ត
ចាំប្រាប់ពេលហ្នឹងក៏បាន…
-
មិនសមទេអ្ហី? (ពុកចម្ប៉ានិយាយ)
-
ចាស! មិនអីទេ កូនខ្ញុំអាចធ្វើរឿងទាំងអស់ហ្នឹងបាន
មិនអញ្ចឹងអ្ហីកូន?
-
បាទ ម៉ែ…
-
និយាយគ្នាយូរហើយ ដូចមិនទាន់ស្គាល់ឈ្មោះក្មួយប្រុស… (ម៉ែចម្ប៉ានិយាយ)
-
មែនហ្នឹង! និយាយណែរនាំខ្លួនប្រាប់អ៊ំទៅកូន…
-
បាទ… ជំរាបសួរអ៊ំប្រុស អ៊ំស្រី និងប្អូនស្រីផងដែរ…
ខ្ញុំបាទឈ្មោះរង្សី…
-
រង្សី? (ម៉ែរបស់ចម្ប៉ាសួរ)
-
បាទ! អ៊ំ…
-
ក្មួយឯងរៀនដល់ណាហើយ? (គាត់សួរបន្ត)
-
ខ្ញុំរៀនចប់សកលវិទ្យាល័យហើយអ៊ំ…
-
ចុះការងារ?
-
ខ្ញុំមកធ្វើស្រែ អ៊ំ…
-
ធ្វើស្រែ? រៀនចប់ម៉េចក៏មកធ្វើស្រែ?
-
មកពីខ្ញុំរៀនខាងកសិកម្មហ្នឹងអ៊ំ…
-
អ្ហា! អញ្ចឹងទេអ្ហេ?
-
បាទ….
-
អើ! ការងារអីក៏ល្អដែរ កុំឲ្យតែធ្វើការងារទុច្ចរិតទៅបានហើយ…
-
និយាយអញ្ចឹង អ្នកឲ្យកូនខ្ញុំនៅជួយធ្វើផ្ទះអ្នកសិនទៅ
ចាំធ្វើហើយចាំនិយាយគ្នាបន្តទៀត… (ម៉ែរបស់រង្សីនិយាយ)
-
បាទ! មិនអីទេ… ឲ្យក្មួយរង្សីនៅជួយហ្នឹងសិនក៏បានដែរ
(ពុករបស់ចម្ប៉ានិយាយ)
-
ចាស… មែនហើយ! ឲ្យក្មួយរង្សីនៅជួយក៏បាន
បើសិនជាពិបាកទៅមក… ក្មួយមកស្នាក់នៅទីហ្នឹងសិនក៏បាន…
-
ចាស… បើអ្នកគិតអញ្ចឹង ខ្ញុំក៏មិនយល់ទាស់អីដែរ…
ចាំពេលទៅផ្ទះវិញ ខ្ញុំនឹងឲ្យកូនរង្សីរៀបចំខោអាវមកស្នាក់នៅទីនេះ…
អ្នកទាំងអស់គ្នានិយាយគ្នារួចហើយ
ពុកម៉ែរបស់រង្សីនិងគេត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
ម៉ែរង្សីរៀបចំខោអាវរួចហើយក៏ឲ្យរង្សីទៅស្នាក់នៅជាមួយផ្ទះរបស់ចម្ប៉ា។
នៅពេលដែលរង្សីមកស្នាក់នៅទីនោះ គេជួយការងារគ្រប់បែបយ៉ាងដូចជាជួយលើកនេះ លើកនោះ
ហើយជួនកាលគេថែមទាំងជួយពុះអុស និងរែកទឹកដាក់ពាងទៀតផង។ ដោយឃើញហេតុការណ៍បែបនេះ
ពុកម៉ែរបស់ចម្ប៉ាមានការពេញចិត្តនឹងរង្សីយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែនិយាយចម្ប៉ាវិញ
នាងមិនសូវជាពេញចិត្តនឹងរង្សីនោះទេ
ដោយគិតថារូបគេធ្វើនេះដើម្បីតែចង់យកចិត្តពុកម៉ែរបស់នាងតែប៉ុណ្ណោះ។
ថ្ងៃមួយនៅពេលល្ងាច រង្សីកំពុងតែងូតទឹកនៅក្នុងបន្ទប់ទឹកដោយមិនស្លៀកអ្វីទាំងអស់
ចម៉្បារត់មកបើកទ្វាបន្ទប់ទឹកនោះ…
-
អុ!... (ចម្ប៉ាស្រឡាំងកាំងពេលឃើញរង្សីកំពុងបែរមុខមករកនាង)
-
យ៉ា! ម៉េចក៏បើកទ្វាអញ្ចឹង? (ឃើញអញ្ចឹងរង្សីក៏សួរ
ប៉ុន្តែគេមិនបានបិទទ្វាបន្ទប់ទឹកនោះទេ ព្រោះគេកំពុងតែដុសស្បែកជើងរបស់គេ)
-
ហើយម៉េចក៏ចាក់កន្លឹស? ហើយស្បែកជើងម៉េចក៏មិនទុកនៅមុខទ្វា?
(ចម្ប៉ាយកដៃទៅបិទភ្នែករបស់នាង ប៉ុន្តែលួចមើលតាមចន្លោះដៃ)
-
ចុះបើ… ស្បែកជើងកំពុងតែលាងវា… (និយាយហើយរង្សីក៏យកកន្សែងមករុំខ្លួនរបស់គេ ទើបបិទទ្វាបន្ទប់ទឹកទៅ)
-
ឲ្យលឿនបន្តិចមក ខ្ញុំឈឺពោះណាស់…
-
បាទ… ចាំបន្តិចទៅ…
មួយសន្ទុះក្រោយមក
រង្សីក៏ចេញពីបន្ទប់ទឹកមក។ ពេលដែលគេចេញមក រង្សីរកមើលចម្ប៉ាមិនឃើញ
រួចគេក៏ឡើងទៅលើផ្ទះទៅ។ ចំណែកចម្ប៉ានៅពួនពីក្រោយបន្ទប់ទឹក
ព្រោះនាងមិនចង់ជួបនឹងរង្សីឡើយ ដោយសារតែនាងមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀននឹងគេ។
នៅពេលញ៉ាំបាយពេលល្ងាច គ្រួសាររបស់ចម្ប៉ា និងរង្សីញ៉ាំបាយជាមួយគ្នា…
-
នែ! និយាយអញ្ចឹង ល្ងាចមិញ នៅបន្ទប់ទឹក… (ម៉ែរបស់ចម្ប៉ានិយាយ)
-
ចាស? (ចម្ប៉ានិយាយកាត់ ទាំងឈ្លក់បាយទៀតផង)
-
យ៉ាងម៉េចហ្នឹងកូន? (ឃើញអញ្ចឹង ម៉ែរបស់នាងក៏សួរ)
-
ខ្ញុំអត់អីទេម៉ែ… (ចម្ប៉ានៅតែក្អកទៀត)
-
នេះ! ញ៉ាំទឹកទៅ… (រស្សីហុចទឹកឲ្យចម្ប៉ា)
-
អគុណ… (ចម្ប៉ានិយាយ)
-
ពីរនាក់ហ្នឹងប្រហែលមានរឿងអីហើយ មើលទៅ… (វាសនាដែលជាប្អូនរបស់ចម្ប៉ានិយាយ)
-
អត់មានរឿងអីឯណា… (ចម្ប៉ាប្រកែក)
-
អញ្ចឹង! រួចម៉េចក៏ឈ្លក់បាយចុះ? (វាសនាចង់ជាន់កែងចម្ប៉ា)
-
ចុះបើវាឈ្លក់ ឲ្យធ្វើម៉េចចុះ?
-
បានអ្ហីៗ កុំឈ្លោះគ្នាទៀត… មិនចេញខ្មាសរង្សីទេអ្ហេ?
-
ខ្មាសអី នៅជាមួយគ្នាពីរខែហើយ… (ចម្ប៉ានិយាយតិចៗ)
-
ឥឡូវម៉ែសួរម្តងទៀត នណាចូលបន្ទប់ទឹកល្ងាចមិញ?
-
ខ្ញុំ! អ៊ំ…
-
រង្សី? ចុះមានណាទៀតទេ? អត់មានទេអ្ហេ? (ម៉ែចម្ប៉ាសួរហើយ
អត់មាននណានិយាយ)
-
ចម្ប៉ាអ៊ំ…
-
ចម្ប៉ាដែរ? ហើយម៉េចក៏មិននិយាយ?
-
សួរធ្វើអីម៉ែ? (ចម្ប៉ាសួរ)
-
នៅសួរធ្វើពើទៀតអ្ហី កូននេះមែន! នៅមើលបន្ទប់ទឹកម្តងទៀតមើល…
-
អ្ហាយ… ខ្ញុំភ្លេច…
-
បានអ្ហីៗ… កំពុងញ៉ាំបាយបែរជាទៅនិយាយរឿងអញ្ចឹងៗ…
(ពុកចម្ប៉ានិយាយ)
-
ចែឯង ប្រហែលជាភ្លេចចាក់…
វាសនានិយាយបានបន្តិច
ចម្ប៉ាយកបាយទៅញ៉ុកម៉ាត់គេ។ រង្សីឃើញបែបនេះក៏លួចញញឹមតិចៗ
ហើយចម្ប៉ាឃើញគេញញឹមអញ្ចឹងក៏ធ្វើជាខឹង។ មិនយូរប៉ុន្មានផ្ទះរបស់ចម្ប៉ាក៏សង់រួចរាល់
ពុកម៉ែរបស់ចម្ប៉ាក៏ហៅកូនរបស់ខ្លួនមកនិយាយ…
-
ចម្ប៉ា! កូនគិតម៉េចដែរ?
-
ចាស? គិតអីម៉ែ…
-
រឿងដែលរង្សីស្តីដណ្តឹងកូននោះអី…
-
អើ! កូនឯងគិតម៉េច? ពុកនិងម៉ែគិតថា រង្សីជាមនុស្សល្អណាស់
បើបានជាប្តីកូនប្រហែលជាល្អណាស់ហើយ… (ពុករបស់ចម្ប៉ានិយាយ)
-
តែខ្ញុំដូចជាមិនសូវចូលចិត្តគាត់នោះទេ…
-
ជឿតាមពុកម៉ែម្តងទៅកូន… ម៉ែនិងពុកឯងមិនដែលមើលមនុស្សខុសទេ។
ម៉ែពុកជឿថា កូននិងរង្សីជាគូរព្រងហើយ…
-
តែខ្ញុំនៅតែ…
-
ជឿតាមពុកម៉ែម្តងទៅ វាមិនខុសទេកូន…
-
បើពុកម៉ែគិតអញ្ចឹងទៅហើយ ខ្ញុំព្រមតាមពុកម៉ែចុះ…
-
អើ! បើអញ្ចឹង
ម៉ែប្រាប់រង្សីថាកូនយល់ព្រមហើយណា?
-
ចាស…
បន្ទាប់ពីនោះមក
ពុកម៉ែរបស់ចម្ប៉ាក៏ហៅរង្សីមកប្រាប់អំពីររឿងនោះ។ រង្សីដឹងអញ្ចឹងភ្លាមក៏ប្រញ៉ាប់តេទៅប្រាប់ម៉ែរបស់គេភ្លាម…
-
អាឡូ! ម៉ែ…
-
អើ! ម៉េចហើយកូន?
-
គេយល់ព្រមហើយ…
-
យល់ព្រមហើយ?
-
បាទ… ចុះពុកយ៉ាងម៉េចហើយម៉ែ?
-
ពុកឯងចូលទៅដេកហើយកូន…
-
គាត់មិនអីមែនទេ ម៉ែ?
-
នៅតែដដែរហ្នឹងកូន… មើលទៅប្រហែលដូចគ្រូពេទ្យនិយាយហើយកូន…
-
មិនគួរណាពុក ត្រូវក្លាយជាបែបហ្នឹងណោះ…
-
កុំនិយាយរឿងហ្នឹងទៀតអីកូន… ម៉ែទប់ទឹកភ្នែកមិនបានទេ…
-
អញ្ចឹងម៉ែចូលសម្រាន្តទៅណា…
-
អើ! ចាំស្អែក ម៉ែទៅជួបពុកម៉ែចម្ប៉ានិយាយរឿងរៀបការកូនឯង… ក្រែងអាចឲ្យពុកកូននៅឃើញមង្កលការកូន…
-
ម៉ែកុំនិយាយអញ្ចឹងអី… (រង្សីស៊ឺតសកចង់យំ)
-
បានហើយណា កូន…
-
បាទ សំណាងល្អណាម៉ែ…
នៅពេលនិយាយជាមួយម៉ែរបស់គេរួច
រង្សីក៏ចូលគេងទៅ។ នៅពេលព្រឹកឡើង ពុកម៉ែរបស់គេក៏មកនិយាយដណ្តឹងចម្ប៉ាម្តងទៀត។
ពុកម៉ែចម្ប៉ាយល់ព្រមហើយ ពួកគាត់និយាយរឿងរៀបការតែម្តង
ដោយកំណត់យករយៈពេលពីរខែទៀតរៀបការ។ ថ្ងៃមួយនៅពេលដែលអ្នកទាំងពីរគឺ ចម្ប៉ា
និងរង្សីរៀបការរួចបានប្រមាណជិតប្រាំមួយខែ
រង្សីនិងពុកក្មេករបស់គេបាននាំគ្នាទៅដាក់ជីដើមស្វាយនៅចំការ។ ពេលទៅដល់ហើយ
ពុកក្មេងរបស់រង្សីក៏ចូលទៅក្នុងចំការមុន
ចំណែករង្សីមានគេតេមកក៏នៅនិយាយទីនោះបានបន្តិចរួចជិះម៉ូតូទៅបាត់ ចោលពុកក្មេករបស់គេ។
ឃើញបែបនេះ ពុកក្មេករបស់រង្សីក៏មិនថាអីនោះទេ ហើយក៏នៅដាក់ជីដើមស្វាយទាំងនោះរហូតបានទាំងមួយរយដើម
តែម្នាក់ឯង។ ល្ងាចបន្តិចទើបរង្សីត្រឡប់មកយកពុកក្មេករបស់គេវិញ…
-
ឲ្យខ្ញុំសុំទោសផងពុក… មិននេះខ្ញុំ…
-
អើ! មិនអីទេ… ទៅផ្ទះទៅ យប់ឥឡូវហើយ…
-
បាទ…
រង្សីនៅតែមិនអស់ចិត្តនឹងពុកក្មេករបស់គេ
ដោយគិតក្នុងចិត្តថា គាត់ប្រហែលជាខឹងនឹងគេហើយ។ ពេលដែលអ្នកទាំងពីរទៅដល់ផ្ទះហើយ
ពុកក្មេករបស់រង្សីដូចជាមិននិយាយអ្វីច្រើនជាមួយរង្សីដូចកាលមុនឡើយ។
នៅពេលញ៉ាំបាយពេលល្ងាចរួច រង្សីចុះទៅងូតទឹកនៅកំពុងជាមួយប្រពន្ធរបស់គេ
ប៉ុន្តែនៅពេលទៅដល់កំពង់ទឹក ពួកគេស្រាប់តែភ្លេចយកសាប៊ូដុសខ្លួនមក។
ចម្ប៉ាប្រាប់ឲ្យរង្សីលើងទៅយកសាប៊ូមក។
ពេលរង្សីដើរទៅដល់ក្រោមផ្ទះក៏លឺពុកម៉ែក្មេករបស់គេនិយាយពីគេ…
-
ម៉ែវាឯង មានដឹងថាថ្ងៃមិញកូនប្រសារយើងម៉េចទេ?
-
ម៉េច ពុកវា?
-
ពេលនៅដាក់ជីស្វាយហ្នឹង ខ្ញុំអ្នកធ្វើម្នាក់ឯងទេ…
-
ចុះរង្សី?
-
វាមិនដឹងបាត់ទៅណាទេ… ទាស់តែពេលល្ងាច ដាក់ជីរួចអស់បានវាមកវិញ…
-
ហើយម៉េចក៏អញ្ចឹង?
-
អ្ហើយ! មើលទៅ ប្រហែលជាយើងមើលមនុស្សខុសហើយ…
-
កុំនិយាយទៀតអីពុកវា ក្រែងរង្សីស្តាប់លឺ មិនល្អទេ… ចាំមើលបន្តិចទៀតទៅក្រែងកូនកែរ
ខ្លួនវិញ។ កុំទាន់ប៉ាន់ស្មានអី…
-
ខ្ញុំក៏គិតថាវាអាចកែរខ្លួនវិញដែរ តែបើមិនកែទេ
ខ្ញុំច្បាស់ជាឲ្យកូនយើងលែងវាហើយ…
-
ពុកវានិយាយស្អីហ្នឹង? កូនការមិនទាន់បានប្រាំមួយខែផង
ចង់ឲ្យលែងគ្នា?
-
ខ្ញុំក៏មិនចង់អញ្ចឹងដែរ តែបើវាធ្វើហួសហេតុពេក
ខ្ញុំទ្រាំមិនបានទេ…
រង្សីស្តាប់លឺប៉ុណ្ណឹងហើយក៏ដើរទៅយកសាប៊ូដុសខ្លួន
រួចក៏ត្រឡប់ទៅកំពង់ទឹកវិញ។ ពេលដែលអ្នកទាំងពីរងូតទឹករួច ពួកគេក៏ឡើងមកផ្ទះវិញ។
រង្សីឡើងទៅដេកលើគ្រែមុនដោយបែរមុខទៅរកជញ្ជាំង ហើយចម្ប៉ាក៏ចូលទៅដេកតាមក្រោយដោយបែរមុខទៅរកខ្នងរបស់រង្សី។
ពេលកំពុងតែដេកសុខៗ រង្សីក៏បែរមុខទៅរកចម្ប៉ារួចហើយក៏សួរ…
-
បងចង់…
-
ចង់អី?
-
ចង់សួរអូនរឿងមួយ?
-
រឿងអី?
-
រាល់ថ្ងៃហ្នឹង កូនមានស្រឡាញ់បងអត់?
-
បងឯងសួរអីអញ្ចឹង? បើការហើយហើយមិនស្រឡាញ់រៀបការធ្វើអី? (ចម្ប៉ាឆ្លើយបណ្តើរសើចបណ្តើរ)
-
ពិតមែនអ្ហេ? អូនពិតជាឆ្លើយការពិតមែនអ្ហេ?
(រង្សីសួរយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់)
-
អត់ទេ! អូនមិនធ្លាប់ស្រឡាញ់បងទេ។ ចុះបង?
-
បងក៏អញ្ចឹងដែរ…
-
អញ្ចឹងម៉េចក៏បងមកដណ្តឹងខ្ញុំ? ហើយរៀបការជាមួយខ្ញុំ? (ចម្ប៉ាសម្លឹងមើលមុខរង្សី)
-
បង…
-
ខ្ញុំនិយាយលេងទេ ម៉េចក៏បងធ្វើមុខអញ្ចឹង?
ប៉ុន្តែបើបងពិតជាមិនស្រឡាញ់ខ្ញុំមែននោះ ស្អែកយើងបែកគ្នាទៅ…
និយាយហើយ
ចម្ប៉ានិងរង្សីក៏សង្ងំដេករៀងៗខ្លួនទៅ។ លុះព្រឹកឡើង រង្សីងើបពីព្រឹកចេញពីផ្ទះ
ដោយទុកសំបុត្រមួយឲ្យចម្ប៉ា…
-
បងមិនប្រាកដក្នុងចិត្តនោះទេ ថាបងពិតជាស្រឡាញ់អូនឬក៏អត់។
បងដឹងថាអូនមិនធ្លាប់ស្រឡាញ់បង តែអូនព្រមរៀបការជាមួយបង ក៏ព្រោះតែពុកម៉ែរបស់អូន។
ពួកយើងរៀបការជាមួយគ្នាមែន តែបងមិនធ្លាប់ប៉ះពាល់អូននោះទេ
ព្រោះបងដឹងថាថ្ងៃនេះអាចនឹងកើតឡើង។ ពេលនេះបងកំពុងតែចាំអូននៅសាលាឃុំហើយ បើអូនចង់លែងលះគ្នា
អូនអាចមកសាលាឃុំបាន… បងនៅចាំអូន
ចម្ប៉ាអានសំបុត្រនោះហើយក៏ប្រញ៉ាប់ទៅសាលាឃុំ។
ពេលដែលនាងទៅដល់ហើយ អ្នកទាំងពីរក៏ព្រមព្រាងលែងលះគ្នា។ បន្ទាប់មក
អ្នកទាំងពីក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះរៀងៗខ្លួន។ នៅពេលដែលឃើញចម្ប៉ាទៅផ្ទះវិញតែម្នាក់ឯង
ម៉ែរបស់នាងក៏សួរ…
-
យ៉ាងម៉េចហ្នឹងកូន? ចុះឯណារង្សី?
(ម៉ែចម្ប៉ាកំពុងបោសសម្រាមមុខផ្ទះសួរនាង)
-
ខ្ញុំលែងលះគ្មាហើយ…
-
លែងគ្នា? ស្អីអញ្ចេះកូននេះ លែងគ្នាស្អី?
(ម៉ែចម្ប៉ាភ្ញាក់ផ្អើលពេលលឺបែបនេះ)
ចម្ប៉ាឈប់និយាយក៏យកដៃខ្ទប់មាត់ ដោយយំបណ្តើររត់ឡើងទៅលើផ្ទះបណ្តើរ។ និយាយពីរង្សីវិញ
នៅពេលដែលទៅដល់ផ្ទះ គេមិនឃើញពុកម៉ែគេនៅមុខផ្ទះនោះទេ
ប៉ុន្តែគេឃើញមានស្បែកជើងជាច្រើនគូរនៅកាំជណ្តើរផ្ទះរបស់គេ។ នៅពេលរង្សីហៀបនឹងឡើងលើផ្ទះ
ក៏លឺសម្លេងស្រែកយំ។ ពេលដែលគេឡើងទៅដល់លើផ្ទះ រង្សីក៏ឃើញពុករបស់គេកំពុងតែនៅស្តូក ស្តឹងលើកន្លេ
ហើយចាស់ៗកំពុងសូត្រធម៌…
-
ពុក!! (រង្សីស្រែកហៅពុករបស់គេរួចរត់ទៅអោបគាត់)
-
កូនមកហើយអ្ហេ? (ពុករបស់រង្សីនិយាយតិចៗ ខ្សាវៗ)
-
បាទ ពុក…
-
ពេលពុកស្លាប់ទៅ កូនមើលថែរប្រពន្ធ និងម៉ែកូនឲ្យល្អផង…
-
អត់ទេ! ពុកមិនអាចស្លាប់ទេ…
-
នោះ! មានគេមកយកពុកទៅហើយ កូននៅឲ្យបានសុខណា… (ពុករបស់រង្សីនិយាយចប់ក៏ស្លាប់បាត់ទៅ)
-
ពុក!! (រង្សីស្រែកយំ)
សូមរង់ចាំអានភាគបន្ត!
Comments
Post a Comment